Witam wszystkich.
Dawno nie gościłam na Forum, ale dzisiaj chciałabym wgrać trochę wiosennych kolorów w tym temacie.
Przedstawiam kilka swoich obrazów w kolorach odnowionego po zimie świata.Życzę wszystkim miłych wrażeń podczas świątecznych dni i spacerów po parkach i lesie.
Pozdrawiam.
Wanda :lol:

Witajcie wszyscy !
Kto żyw niech bieży do Mojej Woli, bowiem w ostatni weekend maja spotykamy się tam nie oficjalnie, tak, że jeśli ktoś ma daleko musi już wyjechać...Wprawdzie można jeszcze przyjechać we wrześniu, ale to trzeba dłużej czekać, poza tym maj to maj!!!
Na wiosnę wszystko jest piękne, kwitnące i optymistyczne, ruiny zamku nie tak straszne, a w nas zakwita nadzieja, (jak wawrzynek wilczełyko w ogrodzie botanicznym Wuja ).
Tak wiec w maju nasze miejsce jest w Mojej Woli - bo jak mówi Wielka Księga Tao: ...KTO ZNA SWOJE MIEJSCE, BĘDZIE ŻYŁ DŁUGO, A KTO UMRZE, LECZ NIE WSZYSTEK, BĘDZIE ŻYŁ NA WIEKI...
Dawno nie bylem na forum, nie potrafiłem opanować zawiłości informatycznych, ale z niewielką pomocą moich przyjaciół , udało się.
Zastałem tu Twoje piękne obrazy Wando,tak barwne jak wiosna na całym świecie, topole w Kazachstanie jak cyprysy Van Gogha, a także fascynacje Chagalem i aż czuję, jak owiewa mnie stepowy wieczny wiatr...
Marku, a Ty pewnie jesteś zapracowany, jak zwykle,odstawiłeś sztalugi dla bardziej istotnych dla Ciebie spraw.
Ostatnio trochę także zawiesiłem malowanie, choć wczesną wiosną powstało parę obrazów, choć nie jest to malowanie takie jakie chciałbym żeby było, ciągle się uczę i zaledwie jestem na poziomie podstawówki.
Przedstawić dzisiaj chciałem dwa obrazy, jeden to to "Chata von Diergardta, a drugi to chata Dziadka Kubackiego:) - Pałac, a raczej spojrzenie na niego inne od tradycyjnych, szablonowych jest zapewne Ci znane...bo jest Twoje, powstało na podstawie Twojej fotografii - mam nadzieje, że nie masz mi za złe,
że naruszyłem Twoje prawa autorskie - chciałem, aby wszyscy, którzy wchodzą na nasze forum , przypomnieli sobie, jak wygląda zamek.
Jest on trochę stylizowany i trochę podretuszowany, bardziej taki, jaki pozostał w naszej pamięci.
Tak wiem , teraz obraca się w ruinę, ale my także już nie młodzi i gdzieniegdzie tynk się z nas sypie i trzeszczą stare kości, jak schody na wieżę.
Kiedyś na tej wieży mieliśmy próby naszego zespołu, płynęły dźwięki gitar, ostre brzmienia Purpli, Hendrixsa, ta muzyka jeszcze do dzisiaj w duszy gra - dusza się nie starzeje, dusza karmi się wspomnieniami, trzeba tam pojechać znowu, aby się naładować i przeczekać do jesieni...
Z tego co wiem paru chłopaków z naszego rocznika (1974) wybiera się, zawsze cieszymy się na te spotkania, my stare chłopy (ale w sercach chłoptysie)...
No koniec z tymi wspomnieniami geriatrycznymi
Pozdrawiam wszystkich serdecznie i Do zobaczenia w Mojej Woli w ostatni weekend maja, ....koniecznie !!!

Witaj Dziadku.
Chciałaby dusza do Raju, ale nie zawsze ma szanse tam trafić.
Ja , niestety, w maju będę tylko myślami razem z Wami.
Mam, aż 400 km do Mojej Woli, a od 20-tego maja do 10-tego czerwca Wanda jedzie do Gołdapi na turnus sanatoryjny.
Mnie na głowie zostają nie tylko koniki i pieski wraz z sianokosami, ale także troje "starików" z jej rodziny; jakieś 25 km ode mnie,, każdy ponad 85 latek.
Czasami zastanawiam się, czy, jak ja będę miał tyle lat też będę malował, grał, rąbał drewno, naprawiał rynny i czyścił komin na 10metrowym dachu, jak oni.
Za to na sto procent będę we wrześniu, tym razem po raz pierwszy wspólnie z Wandą.
Co do malowania, to masz rację.
W końcówce zimy skończyło mi się drewno opałowe i farby przymarzały, razem ze mną.
Teraz kończę konie w galopie i drobne, zaczęte jeszcze jesienią miniatury. W planach mam kilka prac związanych z Tolkienem.
Od paru miesięcy pracuję intensywnie nad książką, powieścią, w której między innymi opisuję mojowolskie czasy i moje,
związane ze szkołą, nauczycielami, kolegami i okolicą retrospekcje.
Książka jest trzy wątkowa i mam z nią sporo problemów, z uwagi na wymogi wydawcy, ale na razie sobie radzę.
Jestem na etapie korekty pierwszego, 400 stronicowego tomu, a zostało mi jeszcze tylko dalszych trzy plus podsumowanie, czyli tak zwany epilog.
Moja korektorka i recenzentka twierdzi, że powinienem ją wydać wyłącznie po śmierci, albowiem za dużo w niej oczywistych stwierdzeń, język zbyt nowoczesny,
za dużo efektów specjalnych i seksu, zbyt wiele subiektywnych charakterystyk i ocen ludzi, których spotkałem na drodze swojego życia.
Na razie, więc, tylko piszę dalej.
Zaplanowałem też oprawę graficzną książki i teraz na niej się skupiam.
Chciałbym wszystkie grafiki wykonać sam na podstawie fotografii i moich fantazji, i tym zamierzam się teraz głównie zająć w swoich malarskich pracach.
Co do obecności na placu apelowym Mojej Woli, ostatniego majowego weekendu, pozostałych kolegów - TO NIC NIE WIEM.
Po prostu olali mnie, i nikt informacji w tym temacie mi nie przysłał. Mam jednak nadzieję, że fotki z tego spotkania spłyną do mnie mailami,
albo sami zainteresowani opublikują je w Galerii.
Zdjęcia, które ja miałbym zamieścić na stronie w pozycji Menu Spotkania Absolwentów, muszę jednak dostać w dobrej rozdzielczości.
Liczę też na to, że przy okazji przesyłki tych zdjęć, uczestnicy majowego spotkania, prześlą mi także swoje PRZEMYŚLENIA,
które mógłbym wydrukować na naszej stronie.
Pozdrawiam.
Jaszczur.
ps. ostatnio zamieszczone obrazy Dziadkowe są fajne - takie nobliwe i bezpretensjonalne. Kiedy ja patrzę na swoją chałupę wydaje mi się, że każdy mógłby wziąć pędzel albo kredki i ją namalować. Ale to tylko tak się wydaje. Spróbujcie sami!

Witajcie!
Dawno nie gościłem w tym temacie, bo i zajęć wiosennych było mnóstwo, i sianokosy i wyjazdy.
Jako pasjonat koni i hodowca lubię fotografować i malować swoich podopiecznych, a bardziej obrazowo mówiąc - swoich domowników.
Ostatnio wspominałem swojego kochanego Rebusa i postanowiłem namalować go w dwóch odsłonach eksponując jego wspaniały charakter i oczywiście urodę.
To był koń typowo kawaleryjski mający przodków wśród polskich koni wierzchowo-zaprzęgowych spod Sztumu i rosyjskich koni artyleryjskich z domieszką krwi achałtekinów.
Wiadomo, że stadninę spod Sztumu wywieżli od nas ruscy do siebie i stąd ta mieszanka krwi, a żrebaka kupiłem własnie od nich i sam wyszkoliłem.
Przebyliśmy razem wiele dróg i wąwozów, lasów i łąk, czasami włóczyliśmy się po bezdrożach przez kilka dni i czułem się wtedy, jak w młodości na bieszczadzkich połoninach.
Zawsze mogłem na nim polegać w trudnych sytuacjach, jak "na Zawiszy", nigdy mnie nie zawiódł i był nie tylko towarzyszem, ale i przyjacielem.
Nie ma go już wśród nas, bo odszedł do swojej końskiej Walhalli na zasłużony odpoczynek.
Popatrzcie jaki był piękny - to ten gniady, i jaki jest teraz piękny w swoim końskim niebie - ten siwy.
Pozdrawiam.
Jaszczur.